Sevgili Sholeh, bugün Kısas (İran rejiminin intikam yasası) ile yüzleşme sırasının bende olduğunu öğrendim. Hayat kitabımın son sayfasına ulaştığımı neden bana bildirmediğin için kırıldım. Bilmem gerektiğini düşünmüyor musun? Üzgün olmandan ne kadar utandığımı biliyorsun. Neden senin ve babamın elini öpme şansını bana vermedin?

​

Dünya bana 19 yıl yaşamama izin verdi. O uğursuz gece öldürülmeliydim. Cesedim şehrin bir köşesine atılırdı ve birkaç gün sonra polis sizi adli tabibin ofisine götürüp cesedimi teşhis ederdi ve orada benim de tecavüze uğradığımı öğrenirdiniz. Onların serveti ve gücü elimizde olmadığı için katil hiçbir zaman bulunamayacaktı. O zaman acı çekerek ve utanarak hayatınıza devam ederdiniz ve birkaç yıl sonra bu acıdan ölürdünüz ve bu kadar olurdu.

​

Ancak o lanetli darbeyle birlikte hikaye değişti. Bedenim bir kenara atılmadı, bunun yerine Evin Hapishanesi'nin ve onun tecrit koğuşlarının mezarına, şimdi de Shahr-e Ray'in mezar benzeri hapishanesine atıldı. Ama kadere teslim olun ve şikayet etmeyin. Ölümün hayatın sonu olmadığını daha iyi biliyorsun.

​

İnsanın bu dünyaya deneyim kazanmak, ders almak için geldiğini ve her doğumla birlikte bir sorumluluğun omuzlara yüklendiğini öğrettin bana. Bazen insanın kavga etmesi gerektiğini öğrendim. Bana filozof Nietzsche'den, atını kırbaçlayan bir arabacıya itiraz ettiği, ancak kırbaççının kamçıyı kafasına ve yüzüne vurduğu zamana dair bir hikaye anlattığınızı hatırlıyorum... (duyulmuyor) ve bize bunu öğretmişti. ölse bile devam etmesi gereken bir değer yaratmak.

​

Okula giderken kavga ve şikâyetlerle karşılaşıldığında hanımefendi olunması gerektiğini öğrettiniz bize. Davranışlarımıza ne kadar vurgu yaptığınızı hatırlıyor musunuz? Deneyiminiz yanlıştı. Bu olay gerçekleştiğinde öğretilerimin bana hiçbir faydası olmadı. Mahkemede sakin olmam beni soğukkanlı bir katil ve acımasız bir suçlu gibi gösteriyordu. Gözyaşı dökmedim. Yalvarmadım. Kanunlara güvendiğim için gözlerimi yaşartmadım.

Ama bir suç karşısında kayıtsız kalmakla suçlandım. Bakın ben sivrisinekleri bile öldürmedim ve hamamböceklerini antenlerinden tutarak çöpe attım. Artık planlı bir katile dönüştüm. Hayvanlara davranışım erkek olmaya meyilli olarak yorumlandı ve yargıç olay anında tırnaklarımın uzun ve cilalı olmasına bakma zahmetine bile girmedi.

​

Yargıçlardan adalet bekleyen o ne kadar iyimserdi! Ellerimin bir sporcunun, özellikle de bir boksörünki gibi kaba olmadığını hiç sorgulamadı. Ve içime sevgisini ektiğiniz bu ülke, ben sorgucunun darbeleri altında bağırırken, en kaba tabirleri duyarken beni asla istemedi ve kimse bana destek olmadı. Saçımı kazıtarak kendimdeki son güzellik işaretini de attığımda ödüllendirildim: 11 gün tecritte.

​

Sevgili Sholeh, duydukların için ağlama. Polise gittiğim ilk gün, evli olmayan yaşlı bir ajanın tırnaklarımdan dolayı bana zarar vermesiyle bu çağda güzelliğin aranmadığını anladım. Bakışların güzelliği, düşüncelerin ve dileklerin güzelliği, güzel bir el yazısı, gözlerin ve görüşün güzelliği ve hatta güzel bir sesin güzelliği.

​

Sevgili annem, ideolojim değişti ve bunun sorumlusu sen değilsin. Sözlerim bitmez ve senin varlığının ve bilgin olmadan idam edildiğimde sana verilsin diye hepsini birine verdim. Miras olarak sana pek çok el yazısı malzeme bıraktım.

​

Ancak ölmeden önce senden, tüm gücünle ve mümkün olan her şekilde bana sağlaman gereken bir şey istiyorum. Aslında bu dünyadan, bu ülkeden ve sizden tek isteğim bu. Bunun için zamana ihtiyacın olduğunu biliyorum. Bu nedenle vasiyetimin bir kısmını size daha erken bildireceğim. Lütfen ağlamayın ve dinleyin. Mahkemeye gidip talebimi onlara iletmeni istiyorum. Cezaevi müdürü tarafından onaylanmayacağı için cezaevi içinden böyle bir mektup yazamam; bu yüzden bir kez daha benim yüzümden acı çekmek zorundasın. Tek şey şu ki, beni idam edilmekten kurtarmak için yalvarmamanı sana defalarca söylememe rağmen, sen yalvarsan bile üzülmem.

​

Canımdan daha değerli olan nazik annem, sevgili Sholeh, toprağın altında çürümek istemiyorum. Ne gözümün, ne de genç kalbimin toza dönüşmesini istemiyorum. Dilerim ki, asılır asılmaz kalbim, böbreğim, gözüm, kemiklerim ve nakledilebilecek ne varsa bedenimden alınıp ihtiyacı olan birine hediye edilsin. Alıcının adımı bilmesini istemiyorum. Bana bir buket al, hatta benim için dua et. Gelip orada yas tutman, acı çekmen için bir mezarın olmasını istemediğimi tüm kalbimle söylüyorum sana. Benim için siyah kıyafetler giymeni istemiyorum. Zor günlerimi unutmak için elinizden geleni yapın. Beni alıp götürmesi için rüzgara ver.

​

Dünya bizi sevmiyordu. Kaderimi istemedi. Artık buna teslim oluyorum ve ölümü kucaklıyorum. Çünkü Allah'ın mahkemesinde müfettişleri suçlayacağım, müfettiş Shamlou'yu suçlayacağım, yargıcı ve uyanıkken beni döven ve beni taciz etmekten çekinmeyen ülkenin Yüksek Mahkemesi yargıçlarını suçlayacağım. Yaratıcının mahkemesinde Dr. Farvandi'yi suçlayacağım, Qassem Shabani'yi ve cehaletten ya da yalanlarıyla bana haksızlık eden, haklarımı ayaklar altına alan ve bazen ne olduğu gerçeğine aldırış etmeyen herkesi suçlayacağım. gerçeklik ondan farklıymış gibi görünür.

​

Sevgili yumuşak kalpli Sholeh, diğer dünyada suçlayanlar sen ve ben, sanıklar ise diğerleriyiz. Bakalım Allah ne istiyor. Ölene kadar sana sarılmak istedim. Seni seviyorum.

​

Reyhane,
1 Nisan 2014